Pierwsze skojarzenie każdego człowieka rozumnego z tym miejscem miałoby postać artysty - Zdzisława Beksińskiego, a raczej jego twórczości - niepokojącej, mrocznej i, przede wszystkim, kuriozalnej. Cmentarzysko zdecydowanie odpowiada temu opisowi, będąc najstarszą część nekropolii, sięgającą setki lat wstecz - unosi się tutaj wspomnienie czasów, w których tereny te były własnością dwunogich - pamiątką po nich są krzyże, jakoby w pośpiechu powtykane niesymetrycznie w ziemię, ciągnące się aż po horyzont - na północy-początku cmentarzyska znajduje się poczerniała tabliczka, na której wciąż widoczny jest wyryty napis "Ego similis in silentio." Lubię ciszę. W pobliżu nie ma żadnego drzewa - ziemia nie tyle, co jest osmalona, a raczej poszarzała, niezdolna do wydania na świat jakiejkolwiek roślinności.
Ta część Nekropolis jest bez życia. Powinno przypuszczać się, że nie bez przyczyny...